• حسابهای دائمی
• حسابهای موقت

تعریف |حسابهای دائمی| در حسابداری و انواع آن

حساب‌های دائمی (Permanent Accounts) یا همان حساب‌های تعادلی، یکی از دسته‌های مهم حساب‌ها در حسابداری هستند. این حساب‌ها به عنوان حساب‌های دائمی شناخته می‌شوند چرا که مانده آن‌ها به پایان هر دوره حسابداری به عنوان انتقالی به دوره بعدی منتقل می‌شود و از یک دوره به دیگر دوره حسابداری انتقال نمی‌یابد. این حساب‌ها برای نمایش وضعیت مالی شرکت در دسته‌های مختلف استفاده می‌شوند و معمولاً دارای دو طرف هستند. حسابهای دائمی به سه دسته اصلی زیر تقسیم می‌شوند:

     1. دارایی‌ها

این حساب‌ها دارایی‌های شرکت را نمایش می‌دهند، مانند پول نقد، موجودی کالاها، دارایی‌های ثابت (مانند تجهیزات) و حسابهای دریافت‌نشده.

     2. حقوق مالکانه (حقوق صاحبان سهام)

کمطور حسابهای مربوط به سهامداران و سرمایه شرکت است که شامل حسابهای سهام عادی، حقوق انتظاری سهامداران و سود (یا زیان) انباشته می‌شود.

     3. بدهی‌ها

حسابهای بدهی نشان دهنده تعهدات مالی شرکت به طرف‌های خارجی هستند، مانند وام‌ها، بدهی‌های تجاری و حقوق و دستمزد پرداختنی.

تعریف |حسابهای موقت| در حسابداری و انواع آن

حساب‌های موقت (Temporary Accounts) در حسابداری به حساب‌هایی اشاره دارند که برای دوره‌های معینی از زمان و به صورت موقت برای ثبت تغییرات در درآمد و هزینه‌ها استفاده می‌شوند. این حساب‌ها به عنوان "موقت" شناخته می‌شوند؛ چرا که در پایان هر دوره حسابداری (معمولا سال مالی) موازی با انتقال درآمد و هزینه‌ها به حسابهای دائمی، معمولا با بسته شدن حساب‌های موقت از بین می‌روند. در واقع، این حسابها به شرکت‌ها کمک می‌کنند تا درآمد نهایی و سود (یا زیان) خالص را برای دوره معینی محاسبه کنند. حسابهای موقت به سه دسته اصلی زیر تقسیم می‌شوند:

     1. درآمد

حسابهای درآمد برای ثبت درآمدهای حاصل از فروش محصولات یا خدمات شرکت استفاده می‌شوند. همچنین این حسابها به عنوان حسابهای موقت در دوره مالی به ازای فروش‌ها و خدمات ایجاد می‌شوند و در پایان دوره به حسابهای دائمی انتقال می‌یابند.

     2. هزینه

مخارجی که یک واحد اقتصادی برای درآمدزایی و کسب سود متحمل می‌شود، هزینه نامیده می‌شود. هزینه‌ها نشان دهنده وجوه خارج شده از فعالیت اقتصادی هستند، که منافع آتی برای مجموعه به دنبال ندارند. مانند هزینه حقوق پایه.

     3. برداشت

وجوهی که مالکان برای مصارف شخصی از موجودی‌های نقدی شرکت خارج می‌کنند، برداشت از حساب نام دارد. برداشت از حساب در پایان دوره مالی از حساب سرمایه کسر می‌شود.